Składała się głównie ze zwierząt: osła, kóz i owiec. Ludzie byli tam figurami, czyli  no cóż, jakby nie do końca żywi… Ale będąc dzieckiem, człowiek się cieszył nawet z widoku tego małego stadka. To, co zobaczyliśmy dzisiaj, przeszło moje najśmielsze oczekiwania! Ulotka głosząca, iż w dniach 25 grudnia – 6 stycznia można zobaczyć tzw. Presepe Vivente (czyli żywą szopkę), mignęła mi na mieście raz czy może dwa. Nie było o tym zbyt głośno – a powinno być! Wiedzieliśmy jednak, iż coś takiego w naszych okolicach istnieje, gdyż temat został poruszony na przedświątecznych zajęciach z włoskiego. Pojechaliśmy więc sprawdzić, co  też w trawie piszczy…

Kiedy dotarliśmy na miejsce – jak się okazało – godzinę za wcześnie, przed bramą główną czekał już mały tłumek odwiedzających. Poszliśmy zatem przejść się po miasteczku. W międzyczasie zrobiło się ciemno. Kiedy wróciliśmy przed bramę, tłumek interesantów był już ze trzy razy większy. Skoro przyszło tyle osób – pomyśleliśmy, to chyba będzie ciekawie… Jak na Włochów przystało, wszystko rozpoczęło się z kilkuminutowym opóźnieniem. Wtargnęliśmy za bramę i nas zatkało…Wybaczie mi tylko jakość zdjęć…

 Takie kierunkowskazy wisiały w całym miasteczku – faktycznie ułatwiły nam dotarcie do celu

Castanea o zmierzchu

Naszym oczom ukazało się  miasteczko. Dróżka, niemal jak labirynt, prowadziła przez sam środek Betlejem, kilka razy zakręcała i wspinała się coraz wyżej i wyżej, aż do szopki, jaką znamy z opowiadań. Ale na początku, nie byliśmy jeszcze tego świadomi. Mijaliśmy jak urzeczeni kolejne domki, stoiska i stragany. Wszędzie wrzało od rozmów, śmiechów, nawoływań i powitań. W drewnianym wielkim młynie z obracającym się kołem chlupotała woda, w pobliżu słychać było brzdęki z kuźni kowala, zaraz dalej orientalną arabską muzykę, w powietrzu zaś unosił się zapach ogniska, kadzidła, pieczonego chleba i zwierząt wiejskich. Gdzieniegdzie małe dziewczynki częstowały orzechami lub pomarańczami. W innym miejscu spróbować można było pieczonych chlebków z sosem pomidorowym. Na każdym kroku coś zaskakiwało – Rzymianie na dworze Heroda, egzotyczne tancerki, czarni magowie, przekupki, piekarze, czeladnicy, Trzej Królowie, a nawet alfonsi i prostytutki – w końcu jak to mówią, najstarszy zawód świata 😉 Szczegóły dopracowane zostały co do drobiazgu! Ilość osób, które zaangażowały się w przygotowanie tego nieziemskiego teatru, przekraczała spokojnie trzy setki. Wszyscy ubrani odpowiednio do swych ról, zachowywali się, jakby cały wieczór grali na scenie. A co najlepsze, wszystko to, przychodziło im bardzo naturalnie! Ci Włosi cały czas się bawili i widać było, iż całe to gigantyczne przedstawienie sprawia im wielką frajdę 🙂 Ale nic dziwnego, była to już bowiem 24-ta edycja żywej szopki w tym miasteczku! Kiedy czasem ktoś nas zagadywał i Maciek przyznawał, że jesteśmy studentami z Polski, od razu padało pytanie, czy nam się podoba 🙂 Cóż, nigdy w życiu czegoś tak oszałamiającego nie widzieliśmy! Przejście całego Betlejem (cały ten park ma w sumie 4000 metrów kwadratowych) zajęło nam w sumie z 40 minut. Tak nam się jednak podobało, że cofnęliśmy się i obeszliśmy je od nowa 😉 Na koniec kupiliśmy sobie po pajdzie świeżego chleba z oliwą, solą i pieprzem – rewelacja! Poważnie zastanawiamy się, czy jeszcze za dwa dni znów się tam nie wybrać 😉 Wstęp darmowy, ale zbierali datki, więc i my wrzuciliśmy coś od siebie 🙂 Zapraszam na spacer po Betlejem!:)