Właśnie mija nasz pierwszy rok na emigracji. Nie wiadomo kiedy to zleciało. Pamiętam nasze pierwsze, niepewne kroki na irlandzkiej ziemi. Tyle się od tego czasu zmieniło! Dość szybko znaleźliśmy prace i już po dwóch miesiącach się usamodzielniliśmy, kupiliśmy pierwszy samochód, który dzielnie służy nam do dziś (a przez osiem miesięcy przejechaliśmy nim 12 tysięcy kilometrów po całej wyspie!) i zaczęliśmy odkładać na podróże. Czyli wszystko zgodnie z planem;)

Nie był to jednak łatwy rok. Opuściliśmy bliskich i przyjaciół a co jakiś czas dopadały nas chwile zwątpienia i słabości (mnie częściej, pewnie dlatego, że jestem kobietą). Przebywając tak długo poza ukochanym krajem (nie państwem), człowiek tęskni za wszystkim. Za odgłosami i harmiderem miasta rodzinnego, za polską przyrodą i krajobrazami (szczególnie za polskim latem!), za ogródkiem i lasem, za śniegiem, za opóźnionymi pociągami, za podśmierdującymi pks’ami, za wszystkim, co od dzieciństwa znane i oczywiste. Na szczęście za narodowymi potrawami tęsknić nie musimy (w okolicy są trzy polskie sklepy i jadłodajnia). Poza tym, gdzie nie pójdziesz, usłyszysz polską mowę;) Dopiero na emigracji uświadomiłam sobie, że jestem patriotką. Wcześniej nie miałam pojęcia.

Nuży nas coraz bardziej życie w małym miasteczku. Z początku myślałam, że to takie urocze mieszkać na prowincji. Jakże się myliłam… Doskonale sprawdza się tutaj powiedzenie Polak Polakowi wilkiem. Wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą. Wszyscy plotkują i obgadują. Dla mnie – miastowej, cały ten brak anonimowości jest okropnie męczący. Trzeba uważać co i komu się mówi. Mam oczywiście na myśli Polaków a nie Irlandczyków. Większość z nich za granicą przeistacza się w zawistne bestie. Irlandczyk zawsze się przywita, zawsze się uśmiechnie, zawsze zapyta co słychać:) Polak zaś obdarzy cię nieszczerym, nieco złośliwym uśmieszkiem… Wiem, że nie można generalizować (żeby nie było – poznaliśmy też wspaniałych przyjaciół!:)), ale nasi rodacy za granicą stają się jacyś dzicy (choć podobno u Litwinów i Węgrów jest podobnie, również oni na obczyźnie zmieniają się w rywalizujące wilki). Straszna szkoda.

Co się dzieje, pytam. Odbija nam, jako narodowi, przez wyższe zarobki i dobrobyt? Bo bez problemu stać nas na samochód, wygodne mieszkanie i przyjemności? Czyż lepszy standard życia, nie powinien wpływać na wewnętrzny spokój, a co za tym idzie ocieplenie stosunków międzyludzkich? Skoro lepiej zarabiamy i nie musimy martwić się o jutro, nie musimy uczestniczyć w całym tym wyścigu szczurów, nie powinniśmy wyluzować? Więcej się uśmiechać? Trzymać sztamę z braćmi-rodakami w emigracyjnej niedoli? Nie wiem czy to przyjdzie z czasem czy jak. Byle kiedyś przyszło.

Na szczęście emigracja to także wiele zalet! Bo to w końcu dla nich tu przyjechaliśmy – dla plusów:) Mam akurat to wielkie szczęście, że moja Rodzina dość często może nas odwiedzać. W przeciągu roku objechaliśmy z nimi niemal całą wyspę. Nasz region, czyli południowo-wschodni Leinster znamy już jak własną kieszeń;) W sierpniu dotarliśmy do Irlandii Północnej. Odwiedzili nas również przyjaciele:) Do osobistych sukcesów dołączam opanowanie jazdy po lewej stronie;) Wiosną byliśmy w średniowiecznym Edynburgu, natomiast pod koniec września w Paryżu. Odkładamy też  na naszą wielką wyprawę;) Planów oraz pomysłów na ich realizację na szczęście nie brakuje. Co jeszcze przyniesie los? Czas pokaże:) Oby następny rok w Irlandii był jeszcze ciekawszy, obyśmy urzeczywistnili  wszystkie nasze projekty – nie tylko te wyjazdowe!

Czego emigracja uczy mnie każdego dnia? Pokory i wytrwałości w dążeniu do celów. Dla mnie to prawdziwa szkoła przetrwania. Codzienne zmagania z tęsknotą za krajem i bliskimi. Wewnętrzna szamotanina między priorytetami. Zostać czy wracać? Setki razy zadawałam sobie pytanie: „Dziewczyno! co ty tu do cholery robisz? Wracaj do domu! Czy nie tego potrzebujesz?” Tak, potrzebuję. I to bardzo. Ale chcę też spełniać marzenia, poznawać świat. A tutaj zdecydowanie łatwiej i szybciej zebrać na to fundusze. Życie jest tylko jedno. Gdybym wygrała w totka, natychmiast wyruszyłabym w podróż dookoła świata. A potem? To proste. Wróciłabym do Polski:)

 z Rodzinką w Kinsale, wrzesień 2015

Kiedy nie pracujemy, zwiedzamy!