Ciężko się oprzeć wdziękowi miasteczka Hoi An, znajdującego się w środkowym Wietnamie. To obowiązkowy przystanek wszystkich podróżników, podczas przemierzania kraju z północy na południe lub na odwrót. Spacerowanie po unikatowej starówce, składającej się na stare kupieckie domy z XVI wieku (ich fasady są żółte, okiennice zielone a wnętrza drewniane) oraz wąskie uliczki, za każdym razem sprawiało mi mnóstwo przyjemności! A jeśli dodać do tego blask kolorowych lampionów po zachodzie słońca, lokalne specjały kulinarne, pobliską plażę i fakt, że owe stare miasto oraz okoliczne ruiny My Son uratował, nikt inny, jak Polak!? Od początku wiedziałam, że musimy zatrzymać się tam na dłuższą chwilę, przynajmniej trzy dni! Tak też zrobiliśmy, po raz kolejny dając się ponieść wakacyjnej aurze…

Będąc w Hoi An, człowiek nieustannie ma ochotę przysiadać w niezliczonych knajpkach. Wśród starych kamieniczek, poukrywanych jest kilka, które można zwiedzać (wewnątrz mieszczą się malutkie muzea, domy rzemiosła i kultury, świątynie, pagody). I choć na starówkę obowiązuje bilet wstępu, opłata za 3 dni upajania się jej pięknem, wydaje się naprawdę symboliczna (około 4-5euro za osobę). Bilety sprawdzane są wyrywkowo, przez tajniaków;) Na upartego, wystarczy udać, że szuka się biletu w kieszeni, a oni nie wnikają i puszczają dalej – bez biletu nie wejdziecie jednak do sześciu historycznych obiektów, które wejściówka owa obejmuje. Kto czyta bloga regularnie wie, że jestem przeciwna wysokim opłatom za wstępy. Uważam jednak że kilka euro za trzy dni to nie wiele, w rozwijających się krajach Azji tym bardziej. Kupując bilet pomyślcie za to z  uśmiechem (i dumą) o Kazimierzu Kwiatkowskim, polskim konserwatorze zabytków, który powstrzymał władze miasta przed wyburzeniem starych budynków pod nowe osiedla mieszkalne:)

Choć miasteczko może wydać się niepozorne, posiada nietuzinkową historię i wielokulturowe tradycje. Powstało jeszcze za czasów Królestwa Champa, w IV wieku naszej ery, a wraz z jego rozwojem, stawało się coraz atrakcyjniejszą przystanią. Już wtedy zatrzymywało się tu wiele kupieckich statków. Z uwagi na swój, coraz bardziej liczący się w regionie port, w XVI w Hoi An zaczęło przyciągać handlarzy z różnych stron świata. Kupcy przybywali z Chin, Japonii, Syjamu, Indii, Portugalii, Holandii, Anglii oraz Francji. Wielu z nich w Hoi An osiadło i zostawiło po sobie architektoniczne ślady, które dziś możemy podziwiać, wałęsając się po mieścinie:)

Nasza lokalizacja – środkowy Wietnam

Nasza trasa: Hue – Hoi An (130km, ok 4h autobusem)

Jedna z głównych ulic Hoi An

Nasz pierwszy wieczór nad rzeką Thu Bon

Od 1999 roku Hoi An znajduje się na Liście UNESCO

Jak zwykle, oddalamy się od turystycznego zgiełku

W ten sposób docieramy na klimatyczne targowisko (trzeba coś zjeść, a czytałam w sieci, że to właśnie tam jest najsmaczniej;))

 Specjalność miasteczka: Cao lầu, czyli rodzaj makaronu z wieprzowiną i zieleniną, w ciekawym sosie, tutaj posypany prażynkami

Inne smakowitości na targu

Przepyszne tofu!

 Banh Bao Vac, czyli białe pierożki, nadziewane (np. mięsem lub krewetkami) w kształcie róży – zjecie je tylko w Hoi An

 Wiekowe okiennice:)

Pijemy piwko (tanie jak barszcz) i przyglądamy się ludziom…

Wewnątrz Muzeum Folkloru można przekonać się, jak wyglądało niegdyś życie ludzi w Hoi An

Widok na rzekę

muzealne patio

Co ciekawe, wieczorem z ulicznych głośników leciała muzyka!

Naprawdę, w Hoi An ciężko się nie zakochać! Było to drugie po Luang Prabang, najbardziej urokliwe miasteczko na naszej trasie. Z wielką chęcią kiedyś tam wrócę…

Zapada zmierzch…

Japoński Most z XVIII w (choć jego prototyp zbudowano w wieku XVI!) to zdecydowanie symbol Hoi An. Urokliwy, choć zatłoczony – osobiście wolałam uliczki i miejscowy targ;) Ufundowali go japońscy kupcy w czasach, gdy miasteczko stanowiło ważny port na Morskim Szlaku Jedwabnym. W jego wnętrzu kryje się niewielka świątynia buddyjska, przez co wyróżnia się on w skali światowej. Co ciekawe, mostek połączył dwie istniejące wówczas dzielnice: chińską i japońską.

Słońce zachodzi, a my udajemy się na kolację…

 Pierwsza kolacja – mięsko i owoce morza z grilla, pychotka!

 Co ciekawe, wszystko musieliśmy usmażyć sami, cała zabawa na tym polegała;)

Gdy tylko się ściemni, Hoi An zamienia się w krainę ze snów…

  Blask lampionów nadaje miejscu magiczny, niepowtarzalny klimat!

Co więcej, Hoi An słynie także z innych tradycji. Swoje zakłady ma tu wielu krawców i szewców (dziś niestety wszystko zostało skomercjalizowane i tylko kilka wytwórni może poszczycić się jakością swoich wyrobów; kosztują oczywiście odpowiednio więcej)

Można tu zamówić dosłownie wszystko;)

 Spacerujemy nad rzeką, a zakochane pary puszczają lampiony na wodę…

 Hoi An nocą

Jeden z wielu sklepików z lampionami

Następnego dnia znów idziemy na targowisko:)

Tam życie płynie zwyczajnie, jak dawniej

Azjaci modlący się w jednej z buddyjskich świątyń

Nad rzeką za dnia

Pomnik Kazimierza Kwiatkowskiego w Hoi An 🙂 Przypominam, że Kazik Odnowiciel przewodził także pracom konserwatorskim przy cytadeli w Huế oraz świątyniach My Son!

Znów się wałęsamy

 Za dnia jest równie urzekające jak i po zmierzchu

Widok na miasteczko z jednego z muzeów (właśnie dlatego warto do któregoś wejść!)

Znając nas, jeszcze kiedyś odwiedzimy tę mieścinkę;)

Na pożegnanie idziemy do kawiarenki na kawałek ciasta (ja wzięłam jogurtowo – marakujowe i nie pożałowałam)! Do tego mrożona kawka!

wieczorne Da Nang