Zaczęło się szperanie w sieci, aż w końcu znaleźliśmy rozwiązanie – Camping Jolly! Chyba najtańsze możliwe noclegi, jeśli chodzi o Wenecję. Zakwaterowanie w namiocie (takim zamykanym na klucz, z 3 łóżkami w środku) wyniosło nas 7,5 euro za osobę za noc! Warunki, jak za tę cenę, fantastyczne – czysta pościel, łazienki z prysznicami, pralnia, możliwość przechowania bagażu w szafkach lub na recepcji (najlepiej weźcie swoją kłódkę), basen z leżakami oraz sklepik i bar na terenie campingu. Za dodatkową opłatą (jakieś 3 euro w 1 stronę), busiki, które zabiorą Was do laguny – kursują kilka razy dziennie, ostatni raz ok 18:00 (dlatego, najczęściej wracaliśmy jednak zwykłym autobusem miejskim). Baliśmy się trochę o chłód w ciągu nocy, ale trafiliśmy na ciepłe majowe dni. Gdyby ktoś chciał spać tu w innych porach roku niż lato, polecam zabrać śpiwór lub wybrać domki campingowe – mogą być nieco droższe.

Namioty na campingu Jolly – źródło

Standardowe wnętrze namiotu – źródło 

Gdy już sprawa noclegu się wyjaśniła, zaczęliśmy oglądać filmiki o Wenecji, czytać informacje oraz planować, co chcemy zobaczyć – no jak to co?! Wszystko! Pytanie retoryczne:) A tak na poważnie, podobnie jak w przypadku Paryża, postanowiliśmy po prostu wałęsać się bez pośpiechu…

Centrum historyczne w Treviso

Uliczka w Treviso

Kupujemy bilety na wodne taxi, zwane vaporetti:) Tutaj, rada dla niewtajemniczonych. Jeśli planujecie zostać w Wenecji kilka dni, warto wykupić karnet, który zapewni Wam nieograniczone rejsy między wyspami. Koszt: 20 euro/1 dzień, 30 euro/2 dni, 40 euro/ 3dni. Bilet pojedynczy na przejazdy przez 75 minut z możliwością przesiadek to 7,5 euro. Drogo, ale karnet nam się opłacił.

No to płyniemy! Ze stacji Wenecja St. Lucia na Plac św. Marka

„Być w Wenecji, to jakby zjeść całe pudełko czekoladek z likierem naraz” Truman Capote

Wszechobecni gondolierzy

Niekończący się ruch na Canale Grande

Na horyzoncie widać już Bazylikę di Santa Maria della Salute

Dotarliśmy:) Czas się poszwendać!

Pałac Dożów. Jednak na plac św. Marka wrócimy po południu, jak zmniejszy się tłum ludzi;)

Spacerując bocznymi ścieżkami…

Co zakątek to zachwyt!

Dla takich właśnie widoków się tu przyjeżdża. Sunąca powabnie gondola, nieco przekrzywiony gondolier, światła migocące na fasadach budynków i tylko „O sole mio” brak…

 Gdzieś w bocznej uliczce

 Niewielki placyk z kafejką

 Lunch gondolierów;)

Włóczymy się w pobliżu kościoła Santa Maria dei Miracoli

 I tak maszerujemy, od placyku do placyku

Powrót do domu;)

Para seniorów na placu Campo San Paolo

„Chodzenie po Wenecji jest zawsze wzdychaniem, wznoszeniem się i opadaniem po niezliczonych mostkach (…).” Jarosław Iwaszkiewicz

 Przesmyk z widokiem na Most Rialto

Plac Campo Pantalon z kościołem o przepięknym sklepieniu!

 Campo Santa Margherita

 Zdecydowanie mój ulubiony plac w Wenecji! Czas na kawkę:)

Podglądając wenecjan

 Docieramy do kanału i łapiemy vaporetto na wyspę Giudecca

„Wenecja jest najwspanialszym z miast jakie kiedykolwiek widziałem, najbardziej gościnnym dla posłów i cudzoziemców, i rządzonym najmądrzej. (…) Wielki był mój zachwyt, gdy oglądałem to miasto i widziałem tyle dzwonnic i klasztorów, i gmachów, a wszystko to na wodzie; a ludzie, by udać się tu czy tam nie mają innych środków niż łodzie, których – myślę – jest ze trzydzieści tysięcy, ale są one dość małe. (…) Domy są bardzo obszerne i bardzo wysokie, z dobrego kamienia, najstarsze całe pomalowane, zaś te budowane w ciągu ostatnich stu lat mają fasady z białego marmuru, przywożonego z Istrii odległej o sto mil, razem z wielkimi blokami serpentynu i porfiru.”

 Odpoczynek pod kościołem, z widokiem na Plac Św. Marka:) Następnie udaliśmy się na sąsiednią wysepkę – San Giorgio Maggiore, gdzie w kościele znajdują się same dzieła sztuki!

Zachód słońca nad Placem Św. Marka

Caffe Florian – najstarsza kawiarnia w Wenecji

Koronkowa fasada Pałacu Dożów

Na szczęście, wstęp do Bazyliki św. Marka jest darmowy:)

Spoglądamy na wyspę San Giorgio Maggiore i wracamy na camping:)

Burza z piorunami nad Canale Grande

 Kurierzy w Wenecji mają ciekawiej;)

No to się rozpadało. A my poszliśmy do Galerii Akademickiej (chciałam tylko skorzystać z toalety), gdzie przypadkowo weszliśmy za darmo. A że i tak padało, to zaczęliśmy zwiedzać;)

Obcujemy ze sztuką…

 Pod kościołem Santa Maria della Salute.

 Buddyjski mnich na San Marco;) Tutaj wsiadamy w vaporetto na Wyspę Murano, która słynie z pięknych wyrobów ze szkła. Zawsze chciałam ją odwiedzić! Stamtąd udamy się na Burano.

Dotarliśmy;)

Spacery po Murano, grupie wysepek liczącej 5,5 tysiąca mieszkańców.

Ozdoby ze szkła. Wytwarzane na Murano już od VIII wieku!

knajpka nad kanałem

Czarne chmury nad bajkową wyspą Burano.

Burano, w przeciwieństwie do Murano, słynie z tradycji koronkarstwa

Jak mówi  skarbnica wiedzy😉 – niezastąpiona Wikipedia: „aby pomalować własny dom, właściciel musi prosić o pozwolenie lokalne władze, które, oprócz pozwolenia na samo malowanie, muszą się zgodzić na kolor farby używany przez właściciela. Dzięki tej metodzie domy na Burano są oryginalnie, a kolory fasad rzadko się powtarzają”. I teraz już wszystko jasne w kwestii kolorów;)

Co ciekawe, na Burano mieszka 4 tysiące mieszkańców

W tle krzywa wieża

Oczu oderwać nie mogłam od tych domeczków!

Para młoda

A tak się na wieczór rozpadało w Wenecji. Staliśmy jak te głupki gdzieś pod łukiem bez parasola i czekaliśmy, aż się uspokoi. Ostatecznie i tak wróciliśmy na camping cali mokrzy;)

Trzeciego dnia, po raz ostatni wykorzystaliśmy nasz karnet i udaliśmy się na Plac Św. Marka. Stamtąd oddaliliśmy się w stronę ogrodów Biennale, czyli tej rzadziej odwiedzanej dzielnicy miasta. Natychmiast zaczęły się swojskie klimaty;)

Lokalny stragan na łodzi

Tutaj już znacznie spokojniej

Listonosz w Wenecji:)

Standardowy lunch gdzieś na pomoście;)

I mewa, która się na nas gapiła z zazdrością;)

Stary klasztor na wyspie San Pietro di Castello

Spokojny skwerek przed klasztorem

Opustoszałe niemal uliczki oznaczają nic innego jak sjestę!

kanał w pobliżu parku Biennale

Zdobienia w Pałacu Dożów

Dachy Wenecji

Widoki z Pałacu Dożów

Dziedziniec w stylu płomienistego gotyku (flamboyant)

więzienie na terenie Pałacu Dożów

Ostatnie spojrzenie z Mostu Westchnień

Za nami słynny Złoty Dom (Casa d’Oro) – w czasach świetności, (XVw) miał pozłacaną fasadę

Nasz weekend w Wenecji długo będziemy wspominać! Zwiedziliśmy i obejrzeliśmy wszystkie obowiązkowe punkty (Plac św. Marka z Bazyliką i Pałacem Dożów, Galerię Akademicką, Most Rialto, Złoty Dom – Ca d’Oro, Kościoły Św. Matki od Zdrowia oraz Matki Bożej od Cudów, wyspy: San Giorgio Maggiore, Giudecca, Murano i Burano) ale i zeszliśmy z utartych ścieżek (spacer po dzielnicy żydowskiej, wałęsanie się po najrozmaitszych placykach, ogrodach Biennale oraz dzielnicy położonej na południowym-wschodzie „za arsenałem”, w tym i wysepce San Pietro di Castello).

I tak, jak za pierwszym razem Wenecję wspominałam z dużą obojętnością i lekkim niesmakiem (upał, tłumy ludzi – lipiec i gonitwa za panią przewodnik), tak tym razem, zakochałam się bez pamięci! Miasto zeszliśmy wszerz i wzdłuż! Trzeciego dnia, ból stóp dawał się już ostro we znaki. Ale co z tego! Z uśmiechem na ustach wspominam nasze pikniki, gdy kupowaliśmy prowiant w supermarkecie, a następnie siadaliśmy gdzieś na uboczu i zajadając bagietkę z mortadelą, przyglądaliśmy się mieszkańcom. No i oczywiście kawki w kawiarenkach na weneckich placykach – mój ulubiony punkt programu podczas zwiedzania europejskich perełek.