Już sama jazda samochodem sprawiała nam dużo frajdy. Zrezygnowaliśmy nawet z autostrady. Droga wiła się wśród wzgórz i dolin rzecznych. Co kilkanaście kilometrów mijaliśmy białe, znane jedynie miejscowym mieścinki, a w radio leciały klimatyczne hiszpańskie przeboje:) W pogodnych nastrojach dojechaliśmy do celu.

Mówi się, że „kto nie widział Granady, ten nic nie widział”. Czy to nie przesada, myślałam?

Słyszałam oczywiście o Alhambrze, ale nie miałam żadnych oczekiwań wobec samego miasta. Bałam się, że całość okaże się przereklamowana. A jednak, idąc brukowaną uliczką nad rzeką Genil w stronę dystryktu Sacramonte, nie mogłam nacieszyć oczu widokiem Czerwonego Zamku, który dominował na zboczu, tuż nad naszymi głowami. Po lewej, mijaliśmy gąszcz uliczek arabskiej dzielnicy Albaicin. Z każdym krokiem było tylko piękniej! Nic dziwnego, że Maurowie wzdychali i rozpaczali, gdy pokonani w 1492r, opuszczali królestwo Granady.

Nasza trasa: Malaga – Loja – Granada (130km, 2h autem)

Przystanek na śniadanie i pierwsze interakcje z miejscowymi;)

Churros z czekoladą to tłuste, długie krążki z ciasta parzonego, smażone w głębokim tłuszczu i maczane w płynnej, gorącej czekoladzie.

Całkiem przypadkowo, natknęliśmy się na młodego cygana (był bez butów i raczej nie pachniał świeżością), który opowiedział nam kilka ciekawostek ze swojego życia. Podobno, przez 30 lat był w podróży, a teraz wrócił w rodzinne strony i mieszka w jednej z jaskiń Sacramonte

Następnie, udaliśmy się do równie urokliwego rewiru Albaicin. To największa po-arabska dzielnica w Hiszpanii. W XIII w zbudowali ją Maurowie z  Baezy, którzy przybyli do Granady ze strachu przed wojskami Ferdynanda III Świętego. W wigilię 1568r doszło tu do krwawego powstania, w którym chrześcijanie odnieśli zwycięstwo. W  następstwie przejęli tradycyjne mieszkania po Maurach, zwane carmenes (z ogrodami i sadami). Arabów ponownie przegnano.

Wędrując przez Albaicin

Koło niektórych zaułków nie da się przejść obojętnie

Andaluzyjski zakątek

Uliczka w dzielnicy Albaicin

Niektórzy to mają fantazję!

To się nazywa restauracja z widokiem!

Wracamy do centrum

Kultura flamenco towarzyszy nam na każdym kroku

Do katedry weszliśmy bezpłatnie drugiego wieczoru, gdy akurat była msza. Za dnia, wstęp kosztuje 4euro, dodatkowe 4 płaci się za wejście do Królewskiej Kaplicy, w której spoczywają Izabela Kastylijska oraz Ferdynand Aragoński, a także ich córka Joanna Szalona wraz z mężem Filipem Pięknym. Uznaliśmy, że wystarcza nam sama świadomość obecności duchów ich królewskich mości.

Wzgórze „Sabika to korona na czole Granady, nad którym gwiazdy zapragnęły być jej inkrustacją. A Alhambra – Bóg niech czuwa nad nią! – jest rubinem w tej koronie” Ibn Zamrak

Zwana Czerwonym Zamkiem (od koloru budulca, którego użyto do jej budowy), Alhambra powstała na przełomie XIII/XIV wieku, a od 1984r znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. To prawdopodobnie, jeden z najpiękniejszych pałaców orientu, dorównujący rangą tureckiemu pałacowi Topkapi, znajdującemu się w Stambule. Bezcenna perełka architektoniczna, którą Muzułmanie zmuszeni byli oddać w XV w zwycięskiej parze królewskiej – Izabeli i Ferdynandowi. Wewnątrz komnaty, korytarze i patia, zdobieniami kojarzące się z Baśnią Tysiąca i Jednej Nocy.

Udało się! Weszliśmy na teren Alhambry! Uwierzcie lub nie, ale moknąc przed świtem w kolejce i modląc się o szansę nabycia biletów, nie byłam wcale taka pewna naszego sukcesu.

Zwiedzanie rozpoczynamy od Pałacu Nasrydów: „Z zewnątrz była to twierdza obronna z 27 wieżami. Wewnątrz dziedzińce, korytarze i ciągi wodne łączą się w olśniewającą całość. Wszechobecne, przepyszne zdobienia w postaci płytek ceramicznych, rzeźb kamiennych, arabesek i zadziwiająco wyszukanych wzorów kaligraficznych niektórzy uważają za szczytowe osiągnięcie muzułmańskiej sztuki zdobniczej na zachodzie: delikatnej, eleganckiej i technicznie doskonałej. Inni sądzą, że całe to miejsce tchnie dekadencją” fragment ze strony budowle.pl

Alhambra dosłownie dominuje nad miastem

Dziedziniec Mirtów

Kiedy przed wyjazdem rodzina przekonywała mnie, że po Alhambrze będziemy zwiedzać chodzić pół dnia, nie wierzyłam. Mieli rację, nie chciało nam się opuszczać jej filmowej scenerii!

Okienka w sali tronowej, w której przyjmowano ambasadorów i gości

Otoczony 126 portykami Dziedziniec Lwów

W jego sercu znajduje się fontanna (raczej nieduża), podtrzymywana przez 12 kamiennych lwów: „Kto spojrzy na lwy, wie, że dzikość ich okiełzna moc sułtana” głosi Ibn Zamrak w swym wierszu, wyrytym na eleganckim kielichu fontanny, gdzie „marmur i woda tak współgrają z sobą, że nie wiesz, co marmurem jest, a co wodą”.  Pięknie się spisał ten poeta i nadworny wezyr sułtanów:)

Takie widoki miały mieszkanki haremu sułtana

Albo takie – na wewnętrzny dziedziniec z ogrodem

Kopuła w sali Dwóch Sióstr

Panorama Granady – kolejny powód, by wejść do Alhambry!

Następnie, po zwiedzeniu większości obiektów, zrobiliśmy sobie piknik na ławce w ogrodach. Warto wziąć ze sobą winko i przekąski, by przysiąść, odsapnąć i nacieszyć się pałacowym kompleksem.

„Rajski ogród architekta”

Czyli witamy w Generalife

Wypoczynkowy pałac sułtanów

Romantyczne Patio Cyprysów

Można tu spędzić kolejnych kilka godzin – po prostu siedząc i patrząc

Katedra – widok z murów Alhambry

I jak tu nie kochać podróży, gdy do zobaczenia tyle perełek na świecie?!

Po opowieściach przy mocnej kawie (to był naprawdę długi i intensywny dzień, a nie widziałyśmy się od ok roku), Asia postanowiła zabrać na niesamowity punkt widokowy.

Wędrujemy i wędrujemy, zapuszczając się za miasto

W drodze do celu;) Tylko Asia wiedziała, dokąd zmierzamy

Za ten doskonały wybór, Asi gorąco dziękujemy!

Ośnieżone szczyty gór Sierra Nevada, które pozostaną w mej pamięci już na zawsze. Siedzieliśmy tam, rozmawiając o życiu i planach na przyszłość, kiedy nagle zza gór zaczął wschodzić księżyc:)

Takich chwil się nie zapomina!

Nad Alhambrą zapada zmierzch, a my wraz z Asią wracamy do dzielnicy Albaicin na ponowne spotkanie z Hichamem, mając nadzieję, że zaprowadzi nas na kolację do miłego baru;)

Standardowe (darmowe) tapas w Granadzie

Po zaspokojeniu pierwszego głodu w barze hiszpańskim, Hicham zadecydował, że czas przybliżyć nam trochę swoją kuchnię ojczystą. Poszliśmy zatem na marokańskie tapas (płatne ale pyszne!).