Po ostatnim sewilskim śniadanku w towarzystwie Eli i jej psinki, wyruszyliśmy w dalszą drogę. Na południe. Tego dnia chcieliśmy całkowicie skupić się na mniejszych mieścinkach, o których będąc w Andaluzji, nie sposób zapomnieć. Mowa tu oczywiście o los pueblos blancos, białych miasteczkach, poprzyklejanych do wzgórz prowincji Malagi i Kadyksu. Na samym szlaku, znajduje się ich około 20, jednak w rzeczywistości białe wioseczki można spotkać na każdym kroku. Raz po raz ukazywały się nam na horyzoncie, wywołując zachwyt i umilając drogę. Cały region został nimi obsypany!

Nasza trasa: Sewilla – Osuna – Olvera – Seteni de las Bodegas – Ronda (ok 180 km)

Panorama  Osuny – nasz pierwszy przystanek! To właśnie tutaj, wjeżdżając na wzgórze, zarysowaliśmy lusterko naszego polo, z czym wiąże się osobna opowieść. Na inny raz;)

Zdecydowaliśmy się odwiedzić ją głównie dlatego, iż wieczór wcześniej przeczytałam, że na znajdującej się w miasteczku arenie byków, kręcono sceny do ostatniego sezonu Gry o Tron;)

Niestety, okazało się, że arena jest zamknięta… Co za pech! Mimo to, co niektórzy okazali się bardzo zdeterminowani, by jednak zajrzeć do środka;)

 Zrezygnowani, poszliśmy do baru na kawę, która w Andaluzji za każdym razem pozytywnie nas zaskakiwała. Nie wiem, czy nie smakowała mi nawet bardziej niż we Włoszech…

Skusiliśmy się również na lunch (talerz smażonych rybek i owoców morza).

Po posiłku, kiedy mieliśmy już niemal odjeżdżać, zauważyłam z okna, że w międzyczasie arena corridy została otwarta! Żebyście widzieli pęd, z jakim wyskoczyłam z samochodu;)

Radość przeogromna! Okazało się, że na teren obiektu wpuszczono grupkę turystów z przewodnikiem, my zaś, skorzystaliśmy z okazji i wbiliśmy się „na trzeciego”;)

Pamiątkowa tablica z podziękowaniami od twórców serialu

Tabliczki przypominające sceny z Gry o Tron, które tu nakręcono. Nie popieramy corridy ale cieszymy się, że na arenę byków w Osunie udało nam się zajrzeć:)

Jedziemy dalej – kierunek Olvera

Tuż nad pueblo, góruje średniowieczny zamek z czasów Maurów (XII w). Czytałam, że nieopodal Olvery znajduje się jedna z największych plantacji oliwek na świecie!

Pokryte wapnem domki i rdzawa dachówka doskonale się uzupełniają

Cmentarz z widokiem, położony tuż przy zamku

Spacerować po uliczkach Andaluzji i nie wstąpić na kieliszek wina do bodegi? Byłaby to istna zbrodnia;) Wewnątrz siedzieli sami mężczyźni – dyskutowali i popijali lokalne trunki. Wzbudziliśmy niemałe zainteresowanie. Jeden z miejscowych próbował nawet z nami pogadać – niestety nasz hiszpański odszedł w zapomnienie i komunikowaliśmy się włosko-hiszpańskim miksem z domieszką akcentów migowych;) Cieszę się, że tam zaszliśmy, wypiliśmy po kieliszku białego wina – pyszne było, więc od razu zaopatrzyliśmy się w większą jego ilość – na wieczór w Rondzie, a przy okazji nawiązaliśmy kontakt z miejscowym gadułą:)

Beczki wina i szynki Serrano – zapasy bodegi;)

Bryka, którą pokonywaliśmy andaluzyjskie drogi:) Za nami pueblos blancos

Relaksujący, pełen odkryć dzień zwiastuje tylko uśmiechy na twarzach:)

Kolejne pueblo – usytuowane w wąwozie, Setenil de las Bodegas

 Zabudowa po drugiej stronie rzeki Trejo

 Przerwa na piknik – napawamy się widokami i słońcem

 Trasa spacerowa

Tylko spójrzcie na położenie niższej partii domków. Niestety, z tego co zauważyliśmy, stanowcza większość świeci pustkami – skały, które stanowią ich tylne ściany, ograniczają przestrzeń (pomieszczenia są malutkie) i powodują straszne zawilgocenie.

 Przykładowa izba

Wałęsamy się uliczkami pod urwiskiem

Nie tylko domki opustoszałe, na uliczkach też spokojnie…

I pomyśleć, że niektórzy Hiszpanie wciąż mieszkają w prawdziwym wąwozie

Setenil de las Bodegas – również tutaj – nad miastem dominuje zamek z czasów Maurów (zwiedzaliśmy, choć naszym zdaniem nie warto), na zdjęciu go nie widać

Byliśmy jednymi z nielicznych włóczęgów;) Sielsko!

Główny placyk miasteczka

Wiedzieliśmy, że Setenil de las Bodegas (które gdzieś, kiedyś Maciek oglądał na zdjęciach) okaże się ekscytujące, ale nie przypuszczaliśmy, że aż tak nam się spodoba!:)

Pod wiszącą skałą…

Już myśleliśmy, że to koniec niespodzianek, kiedy GPS poprowadził nas taką drogą;)