Biorąc pod uwagę wypełnione przygodami życie, jakiego na co dzień dostarczają jej właściciele, trudno się dziwić. To prawdziwa psia hippiska, która niejeden już dzień spędziła szalejąc na plaży w Tarifie i niejedną już noc przespała w surferskim busiku, zaparkowanym gdzieś na klifach. Dorzucając do tego ogniska pod gwiazdami w rozbawionym – ludzkim towarzystwie jej właścicieli… Mało który psiak, ba – mało który człowiek wiedzie taki sielski, godny pozazdroszczenia żywot:)

Kadyks powstał już w starożytności. Mówi się, że jest najstarszym miastem Hiszpanii. Jego atrakcyjna lokalizacja i dynamiczny rozwój wzbudzały powszechną zawiść i skłaniały do napaści, przez co miasto wielokrotnie przechodziło z rąk do rąk. Pokojowo i agresywnie, dłużej lub krócej, w różnych odstępach czasowych, przesiadywali tu Grecy, Kartagińczycy, Rzymianie, Wizygoci, Maurowie, Hiszpanie, afrykańscy piraci, Holendrzy i Anglicy… Czytając o historii Kadyksu, można dosłownie złapać się za głowę. Z pewnością warto tu zajrzeć! Bo choć zgodnie stwierdziliśmy z Maćkiem, że sycylijskie Trapani
i Syrakuzy (miasta o bardzo podobnym położeniu i charakterze jak Kadyks) bardziej przypadły nam do gustu, nie można odmówić Kadyksowi hiszpańskiego uroku. Dominowały biel i błękit, promienie słońca niemal oślepiały, nad głowami latały zielone papużki a towarzystwo przemawiało (czy też szczekało) samo za siebie;)

Nasza trasa:120km (ok 1,5h samochodem w jedną stronę)

Nasza towarzyszka chłonęła widoki:)

Wjeżdżamy przez okazały most na mierzeję Kadyksu (to właśnie tuż za nim warto bezpłatnie zaparkować, potem piechotą ok 20 min. Bliżej historycznego centrum, drogi postój!)

Podziwiamy nowoczesne rozwiązania architektoniczne;)

Po spacerze przez nową część miasta, docieramy do Puerta de Tierra – starych obwarowań

I wbijamy się w klimatyczne, brukowane uliczki:)

Ratusz miejski w asyście zielonych palm;) Przy tym samym placu znajduje się punkt informacji turystycznej, gdzie możecie poprosić o plan miasta.

Przerwa na lunch na placu katedralnym – hiszpańskie kanapeczki z rozmaitymi dodatkami oraz napój tinto de verano (letnie/wakacyjne wino), czyli wino z wodą gazowaną lub lemoniadą.

Na sąsiednim, opuszczonym już przez klientów stole, gołębie ucztowały w najlepsze;)

Katedra (caedral nueva) – jedynie zajrzeliśmy do środka, wstęp płatny ok 5 euro. Próg świątyni można przekroczyć za darmo i tuż nad głową pani bileterki rzucić okiem na jej kolumnowe wnętrze. Nie lubimy płacić za kościoły. Taką mamy zasadę w podróży.

Przerwa u wodopoju;) Psinka też się musi ochłodzić!

Papugi! To właśnie w Kadyksie ujrzeliśmy je po raz pierwszy na wolności:) Cieszyły oczy! Ela opowiedziała nam w jaki sposób zostały sprowadzone do Europy.

Wałęsamy się, głownie cieniem…

Wspinamy się na Torre Tavira

Zdecydowanie warto było spojrzeć na Kadyks z wysokości!

Choć ludzie dziwili się i uśmiechali pod nosem, czuliśmy wielką satysfakcję, że Raisa na wieżę wspięła się z nami!:) No dobrze, małe sprostowanie. Szklane schody okazały się dosyć śliskie, dlatego przez połowę drogi niósł ją do góry Maciek. Aż się bidulka zasapała;)

Nie ma spania! Wszyscy zwiedzają!:)

Większość mieszkańców i turystów uciekła przed upałem na plażę

Wymarzona ekipa;)

Przechadzka po starym molo, tuż nad oceanem

Odpinamy smycz, żeby i Raisa miała chwilę wolności:)

Ups!

Wracamy w stronę katedry

Zadowolenie nie znikało z twarzy;) Tylko Raisa zamyślona

Stare miasto w Kadyksie

Stragany kwiatowe – tuż obok mieliśmy zjeść smażone owoce morza na wynos ale niestety się spóźniliśmy i po południu już nic dla nas nie zostało…

To może kawa…? Jasne!:)

Pomału żegnamy się z Kadyksem

Ktoś tu się spieszy na lekcję flamenco

Odjeżdżamy kilka kilometrów za miasto i robimy piknik na plaży a w tym czasie szczęśliwe psisko hasa radośnie. Maciek poszedł w ślady Raisy i również zdecydował się na kąpiel w Atlantyku;)

Winko z kartonu na plaży? Przypominają się studenckie czasy;)

Zachód słońca nad Atlantykiem

Wieczorem, po powrocie z Kadyksu czekała na nas super niespodzianka – kolacja, którą przygotował Manuel, chłopak Eli. Takich pysznych ryb dawno nie jedliśmy!:) Następnego dnia pożegnaliśmy się z naszymi drogimi gospodarzami (jeszcze raz pięknie dziękujemy za wspaniały pobyt!) i ruszyliśmy w dalszą drogę. W następnym poście zabiorę Was na andaluzyjski Szlak Białych Miasteczek:)