Nadszedł dzień, w którym przyszło nam pokonać 400 km, z czego ponad połowę przez Góry Atlas. Trasa niezwykle malownicza, kręta i chwilami niebezpieczna, zwłaszcza, że kierowca nic nie robił sobie z ograniczeń prędkości. Zerkając od czasu do czasu przez okna autobusu, nie mogłam wprost uwierzyć, że zmierzamy w stronę Ouarzazate (czyt. łarzazat), który miał być naszą bazą wypadową podczas kolejnych dni zwiedzania.

Niestety więcej niż zerkać nie dałam rady. Tego poranka, ledwo wyjechaliśmy za rogatki Essaouiry, już złapała mnie zemsta Tutenchamona, czy innego Hassana. Tak, w autokarze, po 20 minutach od rozpoczęcia podróży. I weź jedź 6 godzin, gdy jedyne o czym marzysz to kibelek. Gdy modlisz się, by nic nie popuścić. Dosłownie. Gdy nie masz żadnego wpływu na swój stan fizjologiczny. Z grymasem na twarzy zaczęłam wspominać sałatki z ostatnich 3 dni. Postanowiłam jednak, że TO wśród ludzi stać się nie może. Zawzięłam się na tyle mocno, iż na mojej biało-zielonej (z osłabienia i stresu) twarzy, wystąpiły olbrzymie krople potu…
Nastąpiła pierwsza, niemożliwie osłabiająca, fala gorąca. Poczułam, że zaraz stracę przytomność, odlecę i zniknę. I nagle zaczęło robić się zimno, przyszła ulga. Organizm przezwyciężył. Za pół godziny powtórka. Kolejna fala gorąca, która ponownie zrosiła mi twarz i po chwili przeistoczyła się w falę przyjemnego chłodu. Nie wiem jako to się stało i który z Bogów mnie wysłuchał, ale NIC więcej się nie wydarzyło. Dotarliśmy na dworzec w Marrakeszu. Pytaliśmy obcych ludzi, czy nie mają leków na problemy żołądkowe, niestety. Apteki zamknięte – niedziela. Nie ważne. Dla mnie liczył się wyłącznie sukces niezafajdanych spodni.

Później, przez Góry Atlas  poszło już z płatka. Los nam sprzyjał, następny autokar okazał się prawie pusty, dzięki czemu rozłożyliśmy się na siedzeniach po ocienionej stronie i przespaliśmy większość serpentyn. W czasie 20-minutowej przerwy na herbatę ledwo siedziałam przy stoliku. Zejście do łazienki, która znajdowała się w piwnicy restauracji, pozbawiło mnie resztek sił, których nabrałam śpiąc w busie. Ale przynajmniej ŻADNA z TYCH rzeczy nie miała miejsca. Choć mojego Maćka te dziwne przypadłości oszczędziły, później dodatkowo wymęczyła nas trasa przez góry. Osoby z chorobą lokomocyjną miałyby przekichane. Po dotarciu do hotelu Azoul w Ouarzazate jeszcze długo odpoczywaliśmy, nim zdecydowaliśmy się na wieczorny spacer po mieście.

Nasza trasa: Essaouira – Marrakesz (przerwa i zmiana busa) – Ouarzazate (370 km, ok 6 godzin jazdy, z czego ok 4 krętymi drogami Gór Atlas)

Opuszczamy Marrakesz i po około 40 minutach rozpoczynają się góry

Pasma górskie Atlasu

Wnętrze Hotelu Azoul Ouarzazate, w którym się zatrzymaliśmy. Jedna z niewielu tańszych opcji w okolicy, pensjonat usytuowany przy głównej drodze przecinającej miasto.

Kazba Taourirt w Ouarzazate – zbudowana z mieszanki gliny i słomy

Spojrzenie na kazbę z jednego z jej okien

Zwiedzamy stare wnętrza, w których naprawdę łatwo się zgubić. Bardzo niskie stropy, momentami też musiałam się schylać

Opuszczamy kazbę, mijamy bazarek i piechotą kierujemy się do centrum

Jeszcze jedno spojrzenie na kazbę

A to Hotel Ibis, doskonale wpasowany w otoczenie:)

Stąd już tylko 160 km do Zagory (stojącej u Wrót Pustyni), miasteczka palm daktylowych, stanowiącego w przeszłości następny przystanek na szlaku karawan, w drodze do Timbuktu (Mali). Z Zagory wystarczy udać się jeszcze 100 km na południe, by dotrzeć do wydm Sahary.

Centrum życia towarzyskiego mieszkańców Ouarzazate

Ktoś miał bardzo ciekawy pomysł na business. Wszystkie dzieciaki jeździły na tych samochodzikach, całe rodziny w knajpkach na placu popijały kawę lub miętową herbatę a maluchy bawiły się w najlepsze. Nawet po zachodzie słońca, do późnego wieczoru:)

Poranny widok z naszego okna (po drugiej stronie ulicy jednostka wojskowa;))

Panorama okolicy podziwiana z hotelowego dachu

Nasz hotelik od strony ulicy – podobało się nam, że cała okoliczna architektura była bardzo jednolita i przypominała stare, zabytkowe ksary (ufortyfikowane osady, znajdujące się często w pobliżu pustyni) oraz kazby (fortece wewnątrz miast i ksarów). Wszystko w kolorze gliny.