I tak oto, gdy wieczór wcześniej dotarliśmy (opóźnionym i niemożliwie ślamazarnym pociągiem) z Alby do Aiud, a słońce ziewając machało do spania, wydawało się, że żadnej godnej miejscówki na sen już nie znajdziemy. Mało tego, chcieliśmy przed zachodem dotrzeć do Rimetei – Torocka i rozbić się gdzieś u stóp świętej góry Szeklerów… Akurat. W podróży najczęściej bywa tak, że wszelkie plany można sobie wsadzić… Z Turdy udało nam się złapać stopa jedynie do połowy drogi, później przeszliśmy jeszcze kilka kilometrów pieszo i ostatecznie wylądowaliśmy na przydrożnej łące. Całe szczęście mieliśmy ze sobą czołówkę, dzięki czemu namiot rozstawiliśmy szybko i sprawnie.

Wstaliśmy z widokiem, który sprawił, że opadły nam kopary. Góra przypominająca szczyty Pienin czy Dolomitów, otulona ciepłymi promieniami słońca, towarzyszyła nam przy śniadaniu i porannej toalecie – w pobliskim potoku. Nie mogliśmy oderwać od niej wzroku! Wreszcie, gdy namiot ociekł z porannej rosy, zebraliśmy się do drogi. I znów ruch na drodze sporadyczny, tak to już jest w tej Transylwanii, zwłaszcza poza głównymi szlakami. Po dłuższej chwili zatrzymali się starsi państwo i zabrali nas prosto do celu. Do Szeklerów.

Kim jest ów tajemniczy lud? No właśnie, tutaj nawet badacze zachodzą w głowę. Mówi się, że pochodzą od Wołochów, Turków, Hunów… Oni sami utożsamiają się z Węgrami. Jedna z wersji podaje, iż wywodzą się od madziarskich plemion, które żyły na tych ziemiach już w XII wieku. Po rozpadzie królestwa Habsburgów, Szeklerzy zaczęli identyfikować się z Węgrami.

Za sprawą Makłowicza (a jakże!) trafiliśmy do Rimetei (rumuńska nazwa) – Torocka (węgierska nazwa), sennej wioski u podnóża rozległej góry, w której przeważająca liczba mieszkańców to madziarscy Szeklerzy. Z entuzjazmem czytaliśmy węgierskie napisy (jak kava;)) i już mieliśmy wykorzystać wiedzę nabytą na przeszkoleniu w Budapeszcie, gdy całkiem odjęło nam mowę. No bo co jeśli, poczciwą Rumunkę  przywitamy słowami „Jo reggelt” a ona zmrozi nas wzrokiem..? Później, zniechęceni niewypałem, życzliwej Szeklerce podziękujemy zwrotem „Multumesc”, po czym ona trzy razy splunie przez ramię? Jak wiadomo, Węgrzy i Rumunii nie pałają do siebie miłością… Nie podjęliśmy ryzyka i niczym dwa dyplomatyczne gamonie przeszliśmy na angielski…

 

Wstajesz, rozpinasz namiot i nie możesz przestać patrzeć…

Byliśmy przekonani, że kupujemy pomidory. Ach ta Rumunia, zaskakuje!

Namiot spakowany, opuszczamy naszą łączkę

Przyjeżdżamy do miasteczka i przy pierwszej z brzegu budce, zasiadamy na kawę

Szeklerzy? Czy to na pewno ONI!?

Sklepik z pamiątkami, przypominających nasze góralskie

Z programu Makłowicza dowiedzieliśmy się, że w miasteczku znajduje się źródełko szczęścia, a kto  zeń wypije, chodził będzie po świecie zadowolony. Szeklerzy mają chyba inne zdanie w tej sprawie. Większość z nich, czyściła w źródełku dywany. Żeby się szczęśliwie sprzedawały?

No sami spójrzcie..

Źródełko przyciąga wszystkie swe mieszkanki. W jednym celu…

Także tutaj napotkaliśmy charakterystyczną zabudowę – długie węgierskie domy(niektóre przemienione na pensjonaty) ustawione prostopadle uliczki – każdej posesji strzeże brama. W jednym z nich znajduje się pensjonat Levente Tulita, w którym spał Makłowicz;)

Jak w górach 🙂

Centrum Rimetei. Na wielu domach wmurowano odlewy medalu „Europa Nostra”, zwanego konserwatorskim Noblem, który wioska otrzymała w 1999 roku.

Święta Góra Szeklerów (1128m, na górę prowadzi kilka szlaków)

senne miasteczko

W ogródku muzeum etnograficznego

Pamiątkowe;)

I pomyśleć, że podobno jedyni Rumunii, którzy tu mieszkają dwie rodziny policjantów! Bramy ich domów zwieńczone są flagami.

Oddalamy się od centrum

Wędrujemy drogą niemal u stóp świętej skały – w tym widoku się zakochałam!

Cudownie się odpoczywa w tak sielskiej rzeczywistości:)

Nie mieliśmy wystarczająco czasu, by wspiąć się na Świętą Skałę, zdecydowaliśmy się za to odwiedzić pobliski wąwóz;)

Spodobał Ci się ten post? Polub nas na Facebooku i bądź na bieżąco!:) Niebawem ciąg dalszy!