Ostatnio, przy okazji odwiedzin naszej przyjaciółki z Węgier, odwiedziliśmy Kaszuby i Słowiński Park Narodowy (uwierzcie lub nie, marzyłam o nim od lat!). Mogliśmy w ten sposób upiec dwie pieczenie na jednym ogniu – pokazać Annie atrakcję przyrodniczą (do tej pory zwiedzała jedynie  polskie miasta) a przy okazji samemu nadrobić zaległości. Pogoda dopisała – prawdziwe lato! Powiem szczerze, nie spodziewałam się takich cudów! Teraz, każdego dnia mam wydmy przed oczami;) Znów skarciłam się w myślach, że za rzadko podróżujemy po ojczyźnie, koniecznie musimy to zmienić i chyba wreszcie w tym roku nam się powiedzie – po głowie chodzi mi już kilka weekendowych pomysłów:) Cieszę się jak dziecko na najbliższy wyjazd!

Niby tak blisko, prawie na wyciągnięcie ręki a jechaliśmy 4 godziny. Do Smołdzińskiego Lasu dotarliśmy późnym wieczorem, zachód słońca podziwialiśmy w drodze. Nasze 25-letnie Polo spisało się na medal, jak na samochód z klasą przystało:) Zainstalowaliśmy się w domku kempingowym (gdzie woda z kranu dawała siarą i zgniłymi jajami;)) i przygotowaliśmy kolację – kanapki z pasztetem i ogórkiem przypadły Annie do gustu:) Nie omieszkaliśmy zapić ich czerwonym winkiem, po czym zmęczeni rozeszliśmy się po pokojach.

Wybraliśmy oczywiście najdłuższą trasę, tak by dotrzeć do wydm największych i najciekawszych. Szliśmy spokojnym krokiem przez lasek, nie spodziewając się kompletnie tego, co zastaniemy na końcu. Co jakiś czas mijały nas meleksy, które wiozły z wydm rozleniwionych turystów. Można i tak, ale szkoda, kiedy las taki zachęcający! I jodem pachniało;) Z lewej strony, między drzewami, raz po raz migotało Jezioro Łebsko – to trzecie pod względem powierzchni największe jezioro w naszym kraju. Z prawej, nieco szerszy bór bażynowy przesłaniał nam widok na morze, które gdzieś tam w oddali szumiało. Wreszcie, po około godzinnym marszu zaczęły wyłaniać się pierwsze wydmy. Ale jakie! Miało się wrażenie, jakby chciały zakraść się i połknąć cichaczem kawałek lasu.

W takich chwilach uśpione gdzieś tam wewnętrzne dziecko (i pomyśleć, że jeszcze rano rozmawialiśmy o czasach dawnych…) budzi się do życia. Można nazwać je polską pustynią lub po prostu wielką piaskownicą, ale nie można pozostać wobec nich obojętnym. Ruchome wydmy robią wrażenie! Zwłaszcza w świetle późno popołudniowego słońca, kiedy na miejscu okazuje się, że pomimo sezonu wakacyjnego (i w dodatku soboty), tłumów najzwyczajniej brak. W zasięgu wzroku jedynie garstka zakochanych w piachu wędrowców. Karawana? Do Timbuktu daleka droga – myślisz. Wiatr plącze Ci włosy, niemal czujesz łagodny ruch wydm pod gołymi stopami. I nagle uświadamiasz sobie, że to fatamorgana – wciąż jesteś w Polsce a na horyzoncie zamiast starożytnych piramid dostrzegasz błękitny pas Bałtyku… Dlaczego tak wiele ziarenek piasku musiało przesypać się przez palce, nim się tu znalazłeś?